مهر: ولادیمیر پوتین از استیون سیگال هنرپیشه هالیوودی با اعطای یک جایزه دولتی تجلیل کرد. رئیس جمهوری روسیه برای فعالیت‌های بشردوستانه و فرهنگی بین‌المللی استیون سیگال بازیگر هالیوودی با اعطای نشان دولتی روسیه از وی تجلیل کرد. در این فرمان آمده است که این بازیگر ۷۰ ساله فیلم‌های اکشن نشان دوستی روسیه را دریافت می‌کند. این بازیگر که در هنرهای رزمی هم تبحر دارد متولد آمریکاست و در ژاپن کار و زندگی کرده و سال ۲۰۱۶ پاسپورت روسی دریافت کرده است. سیگال که همواره تحسین‌کننده پوتین بوده بارها به روسیه رفته و از الحاق کریمه به روسیه در سال ۲۰۱۴ به عنوان حرکتی معقول دفاع کرده است. وی سال ۲۰۲۱ به یک حزب طرفدار کرملین پیوست و تابستان امسال هم از بخشی در شرق اوکراین که در اختیار روسیه قرار گرفته است  بازدید کرد.

ایلنا: پس از جنجالی که ویل اسمیت در مراسم اسکار سال پیش به وجود آورد، حالا او برای اولین بار در یک مراسم رسمی جایزه گرفته و سخنرانی کرده است. ویل اسمیت برای نخستین بار پس از سیلی اسکار ۲۰۲۲ شب پیش به جشن‌های فصل جوایز سینمایی بازگشت و جایزه «بیکِن» را از انجمن منتقدان فیلم آفریقایی آمریکایی دریافت کرد. وی در این مراسم برای نخستین بار پس از سیلی به کریس راک، روی صحنه رفت و جایزه گرفت. این بازیگر که برای بازی در فیلم «رهایی» این جایزه را دریافت کرده با هم‌بازی‌اش چارمین بیگوا و آنتون فوکوا کارگردان فیلم روی صحنه رفت.
اسمیت در سخنرانی‌اش از «رهایی» به عنوان سخت‌ترین فیلم دوران کاری‌اش یاد کرد و از کارگردان و نیز کمپانی اپل سازنده فیلم که برای تأمین بودجه به میزان لازم تلاش زیادی کرد تشکر کرد.
 

سینمایی «هواپیما» ساخته «ژان فرانسوا ریشه» فیلم بدی است. فیلمی که ایثار یک خلبان و تعهد او برای نجات مسافران را نشانه رفته، ذاتاً قصه بدی ندارد اما اُبژه تازه‌ای در مدیوم سینما به بیننده فیلم بین اضافه نمی‌کند و این بزرگترین تهدید برای آینده این هنر است. قبل از آن‌که وارد چرایی چنین تهدیدی برای سینما شوم باید به این نکته اشاره کنم که سینمایی «هواپیما» در قصه‌گویی ویژگی تازه‌ای برای مخاطب ندارد و شاید خسته کننده و لوس به نظر برسد اما آن‌چه فرم قصه را، روی کاغذ و نه از پشت دوربین، مهم کرده است توجه به انسان دوستی است. قصه نمودار روانی یک شخصیت جنگجو است که ابتدا برای دوباره دیدن دخترش تلاش می‌کند اما به محض آن‌که مسافران را در بحران می‌بیند خود را برای تسلیم شدن به گروگان گیران داوطلب می‌کند و ارزش‌های نمادین یک ایثار را به نمایش می‌گذارد.
تهدید سینما
هرگاه فیلمی به غایت اندیشه بیننده را به یاد اثری دیگر انداخت، ناخودآگاه شعور مخاطب درگیر مقایسه و مکاشفه میان آن دو فرم خواهد شد. از ابتدایی‌ترین سکانس‌های سینمایی «هواپیما» در حال حدس ماجرا و مقایسه آن با «به وقت شام» حاتمی کیا بودم. اگرچه مفهوم و قصه نهایی دو اثر متفاوت است اما آن‌چه باعث این مقایسه در من شد چرایی و چگونگی ساخت یک اثر سینمایی در این ژانر است. سینما تنها جایی است که در آن می‌توان زمان را نگاه داشت یا به عقب بازگرداند و تداعی خاطرات سینما به مثابه سینما این اجازه را به بیننده می‌دهد که قاضی هرچند دست‌وپا شکسته‌ای در برابر یک فیلم باشد. این نظریه خبر از یک تهدید برای قصه‌گویی در سینما می‌دهد. سینما فرصتی برای روایت از زوایای مختلف است اما فرصتی برای آزمایش زوایای مختلف بر یک قصه نیست. ایثار در فیلم حاتمی کیا معنا و مفهوم سینمایی خود را از دست نمی‌دهد و همچنان میل به شخصیت سازی در آن دیده می‌شود اما در فیلم فرانسوا ریشه خلبانی را می‌بینیم که از ابتدا قرار است بجنگد و انگار برای جنگیدن آمده نه خلبانی. چنین حرکتی هنگامی معنای گسترده‌تر پیدا می‌کند که ما برای جهانشمولی فیلم خود از تعدد نژادها استفاده می‌کنیم. به خودی خود با این اُبژه از فیلم مشکلی ندارم اما از آن‌جایی که همواره در سینمای آمریکا یک سفید پوست بر سیاه پوست ترحم می‌کند کمی برایم جای تعجب دارد. سیاه پوست قاتل مرموزی که تا چندی پیش ناشناخته مانده بود حال چگونه وسعت شخصیتی پیدا می‌کند و با ترحم به کمک خلبان برای نجات مسافران دست به اسلحه می‌شود و در آخر هم خلبان نه از روی انسانیت بلکه از روی وجدان‌خواهی او را رها می‌کند که برود. قصه چیزهایی را نمی‌گوید که مشخص است ناگفته‌های سینمایی از یک داستان ادبی هستند و این بزرگترین نقدی است که می‌توان بر سینمایی «هواپیما» داشت.
شبیخون
در تعریف روایی قصه همواره آنتاگونیست نیرویی چندین برابر پروتاگونیست دارد. ذاتاً قصه «هواپیما» نیز باید چنین باشد اما برداشت سینمایی از آن، جایی برای بروز آنتاگونیست واقعی نگذاشته است؛ گویی خیلی‌ها به غیر از سیاه پوست قاتل دوست داشتنی با قهرمان قصه سر جنگ دارند و حتی نیروهایی که بحران را در شرکت پروازی مذکور رهبری می‌کنند ابداً با او دوست نیستند. نه این‌که من فیلم را بد دیده باشم بلکه فیلم بد قصه می‌گوید. چرایی‌های به مراتب خنده‌دارتری در فیلم وجود دارد. به عنوان مثال: چگونه سیاه پوست قاتل که خلبان فکر می‌کند او را در جنگل تنها گذاشته است به کمک شخصیت قهرمان می‌آید و نیروهای آنتاگونیست را می‌کشد؟ چگونه مقصد روستای مورد نظر را که به طرز بچه‌گانه‌ای از نیروی به جای مانده از آنتاگونیست متوجه شده‌اند پیدا می‌کنند؟ اصلاً چرا باید یک قاتل سیاه‌پوست با آن عقبه کمی که از زبان خودش جاری شده به نماد وجدان تبدیل شود؟ فیلم پر از حفره‌هایی است که فیلم‌نامه را مانند یک توری که آب بر آن روان مانده و هرگاه ممکن است آب از آن چکه کند کرده. البته این ایراد به بسیاری از فیلم‌نامه‌های این‌چنینی وارد است اما باید این مهم را در نظر داشت که فیلم‌نامه همواره باید برداشتی جامع و مانع از قصه باشد. فیلم‌نامه سینمایی «هواپیما» شبیخونی است نمایشی از یک ایده دست دوم و هرگز چنین عملکردی در سینما مورد پذیرش قرار نمی‌گیرد.

سینمای ایران در دهمین روز آخرین ماه سال موفق شد فروش خود را از مرز ۴۰۰ میلیارد تومان عبور دهد. رقمی که تا این روز برای سینمای ایران محقق نشده بود.
سینمای ایران موفق شد تا پایان روز 12 اسفند، فروش خود را از مرز ۴۰۰ میلیارد عبور داده و به ۴۰۱ میلیارد و ۸۰۰ میلیون تومان برساند.
این میزان فروش، با اکران ۴۹ فیلم محقق شده است. در سال جاری، ۱۳ میلیون و ۱۱۷ هزار نفر در ۶۰۵ هزار و ۸۲۵ سانس به سینما رفته‌اند. پرفروش‌ترین فیلم امسال سینماها، انفرادی است که با ۲ میلیون و ۴۳۵ هزار مخاطب، ۷۷ میلیارد و ۵۸۷ میلیون تومان فروخت. سگ‌بند با ۴۲ میلیارد و ۱۴۸ میلیون تومان، بخارست با ۴۰ میلیارد و ۴۹۶ میلیون، پسر دلفینی با ۲۳ میلیارد و علف‌زار با ۲۲ میلیارد و ۱۱۳ میلیون تومان، ترکیب ۵ فیلم پرفروش و پرمخاطب اکران سال را تا به امروز تشکیل داده‌اند.اگرچه انتظار می‌رفت که گیشه سینمای ایران در فصل پائیز، از مرز ۴۰۰ میلیارد تومان فراتر رود اما این اتفاق به‌واسطه شرایط کشور، به تأخیر افتاد و حالا در آخرین ماه سال محقق شده است.البته که سینماها، پس از رخوت پائیزی، توانستند اتفاق بزرگی را در زمستان رقم بزنند و یکی از پرفروش‌ترین بهمن‌ماه سالیان قبل را به ثبت برسانند. این شرایط همچنان ادامه دارد تا یک اسفندماه خوب نیز برای سینمای کشور رقم بخورد. طی ۱۱ روز نخست اسفندماه، ۵۰۰ هزار نفر به سینما رفتند و گیشه نیز در این مدت، به مرز ۱۴ میلیارد و ۳۲۴ میلیون تومان رسیده است.
منبع: ایرنا

تولید سریالی با بازی «رابرت دنیرو» به سفارش «نتفلیکس» آغاز می‌شود. ساخت سریال کوتاهی با عنوان «روز صفر» و با بازی رابرت دنیرو در نخستین تجربه سریالی او به عنوان بازیگر ثابت به سفارش نتفلیکس در دستور کار قرار می‌گیرد.
«لزلی لینکا گلاتر» کارگردانی و تهیه‌کنندگی اجرایی این سریال ۶ قسمتی با داستان هیجانی را بر عهده خواهد داشت.
«اریک نیومن» و «نوآ اوپنهایم» نویسندگی این سریال را برعهده دارند و علاوه بر آن به عنوان تهیه کننده اجرایی هم فعالیت خواهند داشت.
«رابرت دنیرو» که در این پروژه به عنوان بازیگر ظاهر می‌شود، تهیه‌کننده اجرایی نیز خواهد بود.
دنیرو به عنوان یکی از مشهورترین بازیگران تاریخ سینما جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد و بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را برای بازی در «گاو خشمگین» و «پدرخوانده قسمت دوم» کسب کرده است. این هنرپیشه در مجموع نامزد هفت جایزه اسکار بازیگری شده و چندین بار نامزدی‌امی را به خود اختصاص داده است.
«گلاتر» به عنوان کارگردان این سریال تاکنون ۸ نامزدی‌امی را در کارنامه خود به ثبت رسانده که از جمله آن‌ها به کارگردانی سریال «هوملند» می‌توان اشاره کرد. این در حالی است که «مریل استریپ» بازیگر پرافتخار سینما با تمجید از «رابرت دنیرو» گفت که ۵۰ سال است که او منبع الهامش در عرصه بازیگری است. «مریل استریپ» که ۲۱ نامزدی و سه جایزه اسکار در کارنامه دارد، در مراسمی در دانشگاه تگزاس اعتراف کرد که نخستین بار پس از دیدن «رابرت دنیرو» در فیلم «طبل را آهسته بزن» محصول «جان دی هنکاک» در سال ۱۹۷۳ تصور می‌کرده که او یک نابازیگر است که از طریق آگهی روزنامه پیدا کرده‌اند اما چند ماه بعد با تماشای نقش‌آفرینی او در فیلم «خیابان‌های پائین شهر» ساخته «مارتین اسکورسیزی» شگفت‌زده شده است. «استریپ» ادامه داد: «در طول سال‌ها، مردم همیشه می‌پرسیدند چه بازیگری را بیشتر تحسین می‌کنی؟ دوست داری از چه بازیگری الگوبرداری کنی؟» اما، واقعاً، دومین باری که رابرت دنیرو را دیدم، به خودم گفتم، این همان بازیگری است که می‌خواهم باشم. این کاری است که می‌خواهم انجام دهم و می‌خواهم این کار را با تعهد و اشتیاق و مهارت و زیبایی که ادارد، انجام دهم و دنیرو ۵۰ سال است که چراغ راه من بوده است».
 منبع: ایسنا